Posts tonen met het label Wales. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Wales. Alle posts tonen

maandag 28 maart 2016

CdS and Snowdonia 2016

I was planning on writing this post on my recent trip to Snowdonia, but didn't know where to start. I think it's because this trip is part of a larger adventure in my life that combines running and hiking. I used to go running to be in proper shape to go hiking. But recently, the two have become so intertwined I can't really write a blog post on hiking and exclude the running. So, here it goes, the combination of Crêtes de Spa and Snowdonia.

A year ago, I joined my first trail run at Spa. I didn't just enjoy the muddy 21k in the Ardennes, but upon reflexion, I couldn't help the feeling something just fell into place. Trekking, hiking and trail-running have so much in common I found out I could take a mini-trip of one day on the trails, in which I experience much of the highs and lows I normally only feel during a multi-day trek. Prepare physically and mentally, check the route, make sure you can rely on your gear. Get tired, crash, pick yourself up and continue. "Are you having fun yet?" The feeling your body is stronger than ever before. Be in nature and in the Great Outdoors and be thankful for this.

Also, this (I hope it's ok by Mr. Oatmeal I copy this):

Needless to say, I continued running after that first experience on the trails. And I felt that the longer the trail, the richer the experience. So in between eating turkeys, getting presents and celebrating christmas and new-year, I just had to sit down and start planning properly.


As you can see on above official training schedule, I joined the Polar Bear Trail 25k in preparation of Crêtes de Spa, hoping the route would be snowy. Alas, plenty of mud and no snow, but a good opportunity to test my Injinji socks and Inov-8 Trailroc shoes. Both are awesome.


The next week, I joined Meerdaalwoudtrail 25k to experiment with the whole food-thing. The rice-balls with sweet potato are not something I would eat at home, but they are pretty tasty and very welcome when running, especially after several energy bars or gels. I have no defense against gummi-bears though, got to eat them all. Again, a muddy route with some classic scenes of people helping each other out of the mud, or walking around on their socks looking for their shoes that got stuck.


After some race experience on Polar Bear Trail and Meerdaalwoud, it was time for some proper reconnaissance, a weekend in Spa with my girlfriend. Running in the morning, soaking the mud of my legs in the thermes in the afternoon. There are worse ways of spending a weekend. Again, no opportunity to practice my snow-running skills, but, almost needless to say, plenty of mud.

At the start of 2016, this all seemed like plenty of preparation for my main goal. But I have to admit, with the date of Crêtes de Spa approaching, I got pretty nervous. I mean, 57k and 2096m elevation in snow and mud... It still did sound like a good experience though (I'm in doubt to call it "fun"). Because I couldn't sleep anyway, I didn't have any trouble to leave home at 5:30 to get to the registration in time. And there we were. Finally, off on a beautiful day, going up snowy ski-slopes, descending through the forest, munching away at the checkpoints... I realised only today I ran the last 2k with someone, cheering each-other on, but didn't put up the effort to pass him by. I think this is the main difference between road races and trail running. On the road I'm focused on time (not that I'm by any means a fast runner, I just do what needs to be done), whereas on trails I'm just happy of being out there and get to the finish line in one piece.


Of course, the days before the main event, snow fell down in Spa. As I never ran on snow before, I was a bit worried, but in the end it didn't pose much of a problem. The Trailrocs provide a very decent grip, although they're not specifically designed for this.


Going strong after 55k


The medal and the t-shirt
After surviving CdS, I went to Wales again. It seems to be becoming a tradition, taking the train to Conwy, sleeping somewhere halfway on the route to the Carneddau, crossing the Glyders and Snowdon, finding my way across the wild Rhinogs and descending to Barmouth. There I take the train to Llandovery to visit my sister and family (and take a bath to soak the mud of). Just like last year, I had ridiculously fine weather. Ok, so that first morning was pretty frosty, waking up in a frozen tent with frozen shoes after a night in which I even put my gloves on in an attempt to keep warm (one of those moments where I ask myself why on earth I put myself in this position). On the north slope of Drum, between Conwy and the Carneddau, you can see - I think - the Lake District, Anglesey and the Isle of Mann. That also means it is pretty exposed to everything that comes from the north, like cold winds. But around noon the fog lifted, the wind calmed down and the hills became welcoming and all was alright.

A frosty morning

Going up Drum, feeling like the King in the North
Every once in a while, I make some changes in the gear I take with me. Until last year, I have been mainly focused on lowering the weight, which created room for luxuries like a french press. But oh boy, fresh coffee does taste good in a place like this, tingly feet and all.


While I was enjoying my - probably the best in the world - cup of coffee, I saw two runners coming my way. Yes, trail- and ultra-running seems to be quite the thing these days. I had a very brief chat with them, just enough to learn they were on a run along the Welsh 3000s, which includes 15 peaks over 30 miles. If only I had my running gear with me, the idea sounds awesome. And the scenery, well, who wouldn't want to run in this? Free as a bird, high as a kite?


After crossing the Carneddau plateau from Conwy, I camped at the cwm beneath Pen yr Ole Wen, where I always feel very welcome. The next morning I woke up with the sun on my tent. I can't imagine a better reason for a sun salutation (which in my case is more like some stretch exercises). I would find it hard to believe the ancient druids didn't know this place.


The next day, there were some clouds at ±700m when going up the Glyders, just enough to make you feel the height and enjoy the moment you leave them below, with awesome views all around.




The Llyn Ogwen valley in Snowdonia is used pretty often for military practice flights. The jets pass by too quickly for me to capture them on camera, but I was able to take a picture of the slower bombers (well, the second one).


Next up was Snowdon. I went up along the Pyg track again (one day I might do Crib Goch) in pretty wintery conditions. Wind, snow, fog and the highest summit of Wales make for a nice combination.

Looking back on the last bit of the ascent
Everytime I take the same foggy picture, but one day I will get the view!
The descent along the Watkin path. Steep and snowy with very limited visibility
Once you get south of Snowdon, the whole world seems to change. Less paths, less people, less mountainous and more remote. As long as I don't read The Hound of the Baskervilles I should be fine there. It was a bit chilly outside, so I spent the afternoon and evening reading, drinking coffee and enjoying the sunset from my tent.
View from the tent, could be worse!

Sun setting after another great day in the hills

Looking back on Snowdon
Moelwyn Mawr must be one of my favourite hills. The ascent might be called boring, a grassy, pathless slope that seems to go on and on. But once you reach the summit, you can see  (weather permitting) Snowdon, the Glyders, the Carneddau, the Irish Sea, the Rhinogs, Cnight, Y Llethr... in short, the whole of Snowdonia. Even better is the descent to Moelwyn Fach, a rocky crest, before you descend into the valley of Blaenau Ffestiniog, a town that seems grey even in sunshine.

Moelwyn Mawr
And then came the hill-fog. You can't see much further than 50m, and the fog seems to quiet the surroundings as well, so you're world is limited to that small bubble around you. There's no wind, no path, no people. It feels a bit like diving in the great blue, where you can't see the bottom or can't make out any direction just by looking. I'm still in doubt if this feels eerie, or like a comforting blanket.





View from the tent, could be better!
The last few k's I follow a dry-stone wall, and start imagining how much work this must cost. Sure, there are plenty of rocks for grabs, but still...



During the final section, just before the final descent to Barmouth, I get a text about the terrorist attacks in Brussels. It's hard to imagine people blowing themselves up because of their believes when I'm so close to Nature.


I spend the last days of this trip, which in my experience started in January, with my sister and her family, showing my nephew how to climb trees and making my niece laugh. Life be good!





maandag 27 april 2015

Snowdonia 2015

Zoals eerder te lezen viel, heb ik in december 2013 een stuk Cambrian Way door Snowdonia gelopen. Aangezien het toen behoorlijk mistig was en de dagen erg kort, en aangezien Wales toch ook een stukje thuis is, kon een re-visit niet uitblijven.

Praktisch was het begin net hetzelfde (Antwerpen - Conwy), maar deze keer ben ik tot Barmouth gegaan ipv tot Llanbedr, waarmee Rhinog Fawr, Y Llethr en Diffwys er nu bijgelopen zijn. Een ander verschil was het weer. Waar het vorige keer mistig, koud, nat, enfin, algehele ellende was, kon het nu niet op. 's Nachts vroor het wel stevig, maar eens de zon er wat door kwam, werd het al snel behoorlijk warm. In al mijn optimisme had ik mijn tent thuisgelaten en enkel de bivakzak meegenomen. Aangezien ik mijn slaapzak elke dag even heb kunnen drogen, had ik geen last van condensatie (als overdag uitdrogen niet mogelijk is, wordt dit, los van beloftes van wonderstofjes als eVent of Gore-Tex, toch problematisch na een nacht of drie). De voordelen op vlak van gewichtsbesparing van een tarp - bivvy of tarp - grondzeil combinatie heb ik nog niet ingezien, aangezien je dan op meer gewicht lijkt uit te komen dan met enkel een lichte 1-persoonstent, tenzij je sowieso wandelstokken zou meenenemen. Zonder wandelstokken lijkt bv een Akto me lichter, en als je echt niet afgesloten wil zijn van de buitenwereld is een bivvy wel een optie.

D1: Antwerpen - Conwy - Drum

Donderdag 16 april neem ik rond 6u de trein uit Antwerpen naar Brussel, om daar met de Eurostar naar Londen te gaan. Tijdens het overstappen naar Euston ga ik nog gauw in Camden brandalcohol voor mijn Trangia-stoof kopen. De inbeslagname door Eurostar van mijn Leatherman en gas-cartouche anderhalf jaar geleden nog fris in het geheugen doe ik nog een babbel met de eigenaar van de winkel over messen en reglementering in UK en Eurostar, waar ik uiteindelijk niet veel wijzer uit word.

Rond 14.30u kom ik aan in Conwy, en om 15u sta ik al van een eerste uitzicht op Anglesey en de Ierse Zee te genieten. Wat later die dag rol ik mijn slaapzak uit op de noordzijde van Drum, en zie op de horizon nog wat bultjes, vermoedelijk het eiland Man en het Lake District. Wat ook opvalt is het behoorlijk grote windmolenpark in zee net ten noorden van Conwy. Google weet me later te vertellen dat Gwynt y Môr met 160 molens het tweede grootste offshore windmolenpark wereldwijd is. Ik kan niet zeggen dat het uitzicht daarmee verpest is voor me. Rond 20u gaat de zon onder en gaan de lichtjes op Anglesey aan. Wat later zijn ook de sterren zichtbaar. Hoewel er nogal wat lichtpollutie is, blijf ik lang op mijn rug liggen en naar boven kijken. Enkele vallende sterren later kruip ik wat dieper in mijn slaapzak. Ah, de geneugten van een bivvy.

Uitzicht op Conwy Bay

Zonsondergang boven Anglesey

D2: Drum - Afon Lloar

Het heeft goed gevroren vannacht, en op mijn bivakzak ligt een laagje rijm. Omdat ik het de laatste uren van de nacht nu ook niet geweldig warm had, besluit ik eerst wat te stappen vooraleer te ontbijten. Een tent heeft toch ook zijn voordelen...

Het eerste deel van de route van vandaag: Drum en Foel Fras

Deze reis ben ik niet echt solo, maar heb ik gezelschap van een roze beestje om op de terugweg bij mijn kersverse petekindje achter te laten.

Boven op Foel Fras, zicht op de Carneddau

Boven op Foel Grach met zicht op de Carneddau

Carnedd Llewelyn

Ik wijk wat af van de route over de Carneddau door tussen  Carnedd Llewelyn en Carnedd Dafydd, ter hoogte van Bwlch Cyfryw, de vallei in te duiken tot net voorbij Crib Lem. Eens voorbij Crib Lem volg ik een steil pad tot op de Crib zelf, waar het pad overgaat in een eenvoudige Grade I scramble. Hoewel technisch zeker niet moeilijk, duizelt mijn hoofd al gauw. Niets is hier recht, en overal waar ik kijk is het steil omhoog of omlaag. Mijn lichaam begrijpt niet goed meer wat nu boven en beneden is, en hoe steil een helling precies is. Echt genieten doe ik ook niet van het solo-scramblen, en besluit, vermoedelijk definitief, dat ik scrambles in de toekomst maar laat voor wat ze zijn tijdens mijn solo-tochten. Het uitzicht is zo groots en immens en lijkt niet in mijn hoofd te passen. Een vreemde sensatie.

Carnedd Dafydd met Crib Lem van op Carnedd Llewelyn. Links zijn ook Tryfan, Glyderau en Yr Wydfa te zien

Carnedd Dafydd en Crib Lem

Boven op Crib Lem is het nog een korte scree tot op Carnedd Dafydd, waar een erg koude wind me tegemoet komt. Met een paar lagen extra aan hobbel ik de berg af naar Bryn Mawr (het kleine meertje in de cwm, prima overnachtingsplaats). 100m lager, aan de overkant van Afon Lloar zie ik een groot rotsblok in de zon en uit de wind, waarmee mijn keuze voor overnachting snel gemaakt is. Ik geniet nog even na van deze dag in het zonnetje met een tas thee, en leg mijn slaapzak zodanig dat ik kan indommelen met zicht op Tryfan. Wanneer de zond ondergaat rond 20u, gaan er plots lichtjes aan op Tryfan North Ridge (zowat de populairste scramble in Snowdonia). Ook de reddingshelikopter is van de partij, en vertrekt uiteindelijk pas tegen 22u.

Tryfan en de Glyderau

D3: Afon Lloar - Llyn Cwmffynnon

Halverwege Heather Terrace (ten oosten van Tryfan) merk ik op mijn stafkaart dat de Cambrian Way eigenlijk ten westen van Tryfan loopt, en dat ik uit gewoonte ten oosten naar de Glyders onderweg ben. Wil dat zeggen dat ik een derde keer moet terugkomen? Ach, elk excuus is goed.

Y Garn van Llyn Ogwen

De Snowdon groep met Grib Coch vanop Glyder Fach met Castell y Gwynt

De Snowdon groep en het vervolg van de reis (Rhinogs en Cnicht)
Aangezien ik naar goede gewoonte weer flink voorzit op schema, voorzie ik vandaag een erg korte dag, waarin ik enkel de Glyders oversteek. Op Snowdon zelf lijken er me niet veel praktische overnachtingsmogelijkheden, maar ten noorden van Pen-y-Pass is er keuze genoeg. Het waait er ook des te harder. Net onder Moel Berfedd vind ik de bijna-ideale overnachtingsplaats: in de zon, uit de wind, met een groots uitzicht op Snowdon en Crib Goch. Het enige - overkomelijke - nadeel is dat het een half uurtje lopen is naar stromend water.

Bivak op Moel Berfedd
D4: Llyn Cwmffynnon - Llyn Stwlan

Ik sta rond 6u op, in de hoop de mensenmassa op Snowdon voor te zijn. Het is immers zondag, en Snowdon is nu eenmaal de hoogste top in Wales en Engeland en daardoor erg populair. Vorige keer heb ik het miner's track gevolgd, deze keer ga ik voor het erg goed aangelegde Pyg track. Enkel de hogere gedeeltes zijn zwaar geërodeerd. Naar goede gewoonte bevindt de top zich in de wolken, en word ik er zowat uit mijn sokken geblazen. De ijskristalletjes die snel groeien op mijn rugzak en handschoenen doen me beslissen om, na de obligate foto van het panorama, de thee wat lager op te zetten. Afdalen doe ik langs Rhyd-Ddu, een brede graat, met een geweldig mooi pad.

Yr Wydfa en Crib Goch
Panorama op Yr Wydfa
Afdalen langs Rhyd-Ddu

De Cambrian Way buigt vervolgens af naar het dorpje Beddgelert, maar aangezien ik alles wat ik nodig heb bij me heb, steek ik de vallei rechtstreeks over en vervolg mijn pad over de desolate moors.

Het valt me op dat, als je de Cambrian Way volgt, er twee duidelijke delen van de wandeling zijn. Ten noorden van Snowdon zit je in Snowdonia, wandel- en scramble-land. Eens ten zuiden van Snowdon, bevind je je in Wales. Weinig paden of andere wandelaars, en veel "industriëel erfgoed". Overal waar je kijkt, zie je een ontmantelde spoorlijn, een groeve buiten gebruik, de ingang van een mijn, huizen waarvan enkel nog de muren overeind staan... Het draagt bij aan het beeld dat ik ondertussen heb van Noord-Wales, nl. die van een economie die zijn transitie volledig gemist heeft. De mijnen en groeves zijn dicht sinds de jaren '80, en ik zie geen reden waarom er de voorbije 30 jaar niet meer geïnvesteerd is in toerisme zodat Snowdonia een tweede Lake District zou kunnen worden. Met steden als Birmingham en Liverpool op enkele uren rijden zou dat toch een optie moeten zijn? Zou de beruchte koppigheid van de Welshmen er voor wat tussenzitten? Zo gastvrij als het Lake District is, met in elke vallei een pub met lokaal brouwsel en waar wandelaars welkom zijn, zo stug en nors is Wales. Ik vind het zeker niet erg dat ik de komende dagen bijna geen wandelaars tegenkom en de heuvels voor mij alleen heb, maar als je weet dat Wales tot de armste gebieden van de UK behoort, lijk dit me toch een gemiste kans. Maar toch, hierbij een foto van het enige uithangbord dat ik passeer:

Welsh voor Dummies



Hoewel het op de moors nog aanvoelt als winter, is in de valleien de lente aangebroken.


D5: Llyn Stwlan - Rhinog Fach

Een erg mooie en lange dag vandaag. Via Maentwrog en via een lange heuvelrug tot Clip, daar de vallei over en Rhinog Fawr op. Ik kom de ganse dag geen wandelaars tegen en geniet van een windstille en zonnige dag, waarvan ik zelfs niet wist dat ze bestonden. Mijn laatste bivak is aan Llyn Cwmhosan, net voor Rhinog Fach.

Boven op Craig Ddrwg, een tegemoetkoming aan de kritiek dat er nooit mensen op mijn foto's te zien zijn

Clip met zicht op de Rhinogs
D6: Rhinog Fach - Barmouth

De geur van spek met eieren uit Barmouth komt me tegemoet, en ik ben om 5:45u op pad. Na een steile klim tot op Y Llethr volg ik opnieuw een lange heuvelrug tot net boven Barmouth, waar ik aankom rond 11u, op tijd voor een erg uitgebreid ontbijt.

Op Y Llethr, terugkijkend op Rhinog Fach