TransGranCanaria 2017

Op Gran Canaria gaat jaarlijks de TransGranCanaria door, een loopwedstrijd van 125k en 8000 hoogtemeters waarbij je het eiland helemaal oversteekt. Er zijn die week ook enkele kortere wedstrijden van 17k, 30k, 42k en 82k. Voor de liefhebbers is er dan nog een draak van 265k en 16.500 hoogtemeters, waar je - incl eten en slapen, max 101u over mag doen.

Aangezien ik nog een rookie ben in ultra-land, heb ik me voor de Advanced ingeschreven. Die volgt de laatste 82k van de 125k, maar start wat hoger in de bergen. Die afstand heb ik in december al gelopen op de Bello Gallico, maar de hoogtemeters (volgens de organisatie 4300) doen me vermoeden dat ik er wel een voldaan gevoel aan zal overhouden. Als ik de finish in Maspalomas al haal tenminste.

Ik reis een paar dagen op voorhand vanuit een miezerig België naar Gran Canaria. Op de vlucht van Madrid naar Gran Canaria zitten behoorlijk wat lopers, die eenvoudig te herkennen zijn aan hun Suunto of Garmin. Eens geland, word ik door ik door zon, palmbomen en cactussen à volonté begroet en neem mijn intrek in mijn bungalow met verwarmd zwembad in Maspalomas op een paar km van de finish en het hoofdkwartier van de race.

Donderdag ga ik een eindje loslopen, waarbij ik mijn startnummer ophaal en langs de Dunas de Maspalomas loop. Het was de bedoeling om het laatste stuk van de route even te verkennen, maar als ik zie dat ik toch weer tegen de 10k ga uitkomen, besluit ik terug naar mijn strandzetel te gaan. We zullen het parcours zaterdag wel tegenkomen.

Vrijdag doe ik mijn uiterste best om stil te zitten. Ik ga nog even naar de aankomst van de marathon kijken, waar ik Frank (ook 82) en Ingo (125) tegenkom. Hun reisgezel Sanne heeft zonet de marathon gelopen, waarvan de helft met een gebroken hand. Volgens mij had ze zelfs met een gebroken voet niet geplooid en de finish gehaald.

De nacht is best kort als je om 2u mag opstaan om de bus naar de start te nemen, maar ik kan gelukkig toch een paar uurtjes slapen. Om 7u staan we met 475 aan de start in Fontanales om aangemoedigd door de locale big-band eindelijk te mogen starten.

Omdat het parcours al snel op een single trail overgaat, is het na 500m aanschuiven. Niet iedereen heeft zin in al dat wachten, en zo zie ik Ingo (die er dan al 8 nachtelijke loopuren op heeft zitten) tussen de cactussen en aloë vera's de berg af en mensen voorbij schuiven.

Van de eerste 15k ben ik eerlijk gezegd niet danig onder de indruk, en ik begin me wat te ergeren aan de drukte, de lege gelletjes op de grond etc. Gelukkig verandert dat volledig eens we Teror na 14km passeren. Teror is, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, erg gezellig. Het souvenir-marktje sla ik maar over, en daarna ben ik de drukte voorbij. Vanaf de volgende bevoorrading Cruce d' Aríñez kan het feest pas echt beginnen. Steil bergop, waarna we in een koude wolk terecht komen. Ik schat dat het daar zo'n graad of 5 is en haal mijn regenjasje toch maar boven.

Tijdens de afdaling naar Tejeda begint het op te klaren, en krijgen we de eerste uitzichten. In Tejeda werk ik wat brood, kaas en thee naar binnen alvorens aan de lange klim te beginnen, eerst via Roque Nublo naar Garañón, dan naar het hoogste punt van het eiland, Picos de las Nieves. Trouwens, die bevoorradingen waren er om de pakweg 10k, telkens net voor een klim zodat je daar ietwat uitgerust aan kan starten. Zonder uitzondering geweldig vriendelijke en behulpzame vrijwilligers. Er was ook voldoende afwisseling op vlak van eten. De ene keer brood met kaas, dan weer brood met Iberico ham. In Garañón was er pasta voorzien, en op de voorlaatste stop kregen we paëlla. Een sneukelroute in de bergen dus.

Roque Nublo, de wolkenrots

Roque Nublo met Tenerife aan de horizon

In Garañón krijgen we een bordje pasta (un poco mas?), Iberico-ham en applaus van de locale supporters.

Vanaf Garañón loop ik vooral alleen. Hoewel ik nog maar halverwege ben, voel ik dat het goed zit en zijn de zenuwen en twijfels van het begin van de wedstrijd en de voorgaande dagen volledig weg. Van de ochtendspits is er ook niets meer te merken, de route lijkt steeds mooier te worden... Enfin, 't is plezant. 

Na Picos de las Nieves volgen er enkele lange afdalingen, eerst naar Tunte, dan naar Ayagaures. Aangezien dit uiteindelijk toch een loopwedstrijd is, probeer ik wat snelheid te maken, wat behoorlijk stevig op de quads pakt. Maar wanneer ik in Ayagaures met nog maar 20k te gaan nog een bordje paëlla onder mijn neus geschoven krijg voel ik dat dit wel goed komt.

Het einde van de wedstrijd valt voor mij samen met en het einde van de dag. Ik probeer nog even wat tempo te maken zodat ik het laatste moeilijkere stuk over de rivierbedding bij daglicht kan passeren, maar gelukkig viel dat ook nogal mee.

Na 82k, 4300m, 12u40min en een keer of 436x "gracias!" kom ik behoorlijk gaar, maar erg voldaan aan in Maspalomas, waar er meteen een medaille rond mijn nek gehangen wordt en ik een fris pintje in mijn handen geduwd krijg. Enorm genoten van deze dag, niet in het minst door de geweldige vrijwilligers en de enthousiaste supporters.