Tussen mijn Lyngenavontuur en trekking in Sunnmøre verblijf ik een paar dagen in Tromsø (prima camping met ongelimiteerde douches!), waar de Tromsø Skyrace doorgaat. Er zijn verschillende mogelijkheden, namelijk de Blamann Vertical (2,7k / 1044hm), de Bøntuva tour-race (15k / 770hm), de Tromsdalstinden Skyrace (28k / 2000hm) en de Hamperokken Skyrace (53k / 4600hm). De routes variëren nogal in techniciteit. De meest technische is de Hamperokken, die voor een groot deel gelijk loopt met de wat eenvoudigere Tromdalstinden. Tromdalstinden wordt door de organisatie voorgesteld als een goede introductie tot "sky-running". Mijn ervaring met de Noorse bergen leert me ook dat ik ze best niet onderschat, dus kies ik de Tromdalstinden Skyrace voor mijn allereerste Noorse loopwedstrijd.
 |
| Tromsø |
 |
| Tromdalstinden route |
 |
| Nummertje en koebel afhalen en me afvragen of dit nu wel weer zo'n goed idee is |
Vorig jaar begonnen de Hamperokken en Tromdalstinden bovenaan het skistationnetje van Fløya (rechteroever zeg maar), dit jaar vertrekken beide races in het centrum aan de haven, waarmee de brug tussen Tromsø en Krøken tweemaal overgestoken mag worden en het klimmen en afdalen naar het skistation er bij komt. Om 8u start de Hamperokken, en om 11u mag ik er zelf aan beginnen.
Het eerste deel (0-3) is asfalt, langs de haven, langs twee standbeelden van steeds streng kijkende held Roald Amundsen en de brug over tot je aan de klim naar het skistation komt. De baan is niet afgesloten, zodat er op de brug enkel op het voetpad gelopen mag worden, wat de inhaalmogelijkheden serieus beperkt. En gezien wat er me te wachten staat is dat misschien maar best ook.
Eens voorbij de Ishavskatedralen mag de pret beginnen. Een single trail (3-5) die klimt tot op 671hm waar de kabelbaan toekomt en waar ook de enige bevoorradingspost is (de Hamperokken heeft er nog eentje aan Breivikeidet). Clif bars, water en fruitgels, appelsienen en bananen, chips, chocoladecake en een juichend volkje. Alles wat je nodig hebt om gezwind een berg op te lopen dus.
Daarna is het fjellhoppen geblazen! Bergop en bergaf boven de boomgrens en over kort gras en mos, stenen en een smal pad, met mogelijkheden genoeg om daarbuiten te lopen en je benen los te laten. Vooral de afdalingen voelen aan als pure vrijheid en ik laat mij al lachend in goed Zweeds gezelschap lekker bollen. Wel steeds goed uitkijken voor enkelblessures. Na een volgende klim wordt het terrein steeds rotsachtiger en mistiger (12-15). Na 15km passeren we enkele enthousiaste Rød Kors medewerkers en wegwijzende vrijwilligers op de mistige, winderige, koude, kortweg Noorse top van Tromsdalstinden. Het enige verplichte materiaal is een windstopper, die hier zeker geen overbodige luxe is. Ook blij dat ik twee buffs bijheb. Goed doorlopen om warm te blijven, maar dat is geen evidentie op dit rotsige terrein.
 |
| De top van Tromdalstinden |
Na de top begint het meer technische gedeelte van de trail, een afdaling van 2k over blokkenvelden, wat ik duidelijk niet gewoon ben. Terwijl ik mij geconcentreerd al lopend / strompelend / wandelend een weg zoek doorheen het blokkenveld (de Zweed waarmee ik naar de top gelopen ben, heb ik alvast niet kunnen bijhouden) word ik langs alle kanten voorbijgehuppeld door vrolijke Noren en Norinnen. Op een bepaald ogenblik vliegt ook Tom Owens, de uiteindelijke winnaar van de Hamperokken, mij in datzelfde blokkenveld voorbij aan een snelheid die ik eigenlijk niet voor mogelijk hou op dit terrein. Zien is geloven, maar toch. Tijdens de steile afdaling komen we terug onder de wolken waardoor we zicht krijgen op het Tromsdal. Te mooi om niet te pauzeren en een fotootje te nemen, maar het lopen is hier veel te leuk om niet te willen vliegen (nu ja, er is nog wel wat werk aan mijn techniek om daarvan te kunnen spreken).
 |
| De afdaling met zicht op Tromsø |
Na het blokkenveld is het steil afdalen op een steviger pad dat steeds zompiger wordt naarmate ik opnieuw dichter bij het skistation kom, waar ik onder luid ge-"heia-heia" en koebelgerinkel toekom. Toch een traantje wegpinken na die inspanning en gastvrijheid in zo'n weidse natuur. Ah, Norge, jeg elsker deg! Mijn plattelandsquads zijn van het vele afdalen behoorlijk moe maar laten me gelukkig niet in de steek. Het vervolg loop ik quasi alleen, terug naar beneden, de brug opnieuw over en langs de haven, waar ik (heia-heia!) na goed 4u34 op 33k over de finish loop. Niet meteen een podium-plaats, maar ik ben best tevreden met mijn tijd, hoewel dat er in zo'n terrein helemaal niet toe doet. De high-five en stralende lach van Emelie Forsberg (en een bakske pasta) krijg ik er gratis ende voor niks bij.
En volgend jaar? Hamperokken!
